Album rodzinny
Kronikarskie ciągoty odziedziczyłem najwyraźniej po tacie, z wiekiem doszła potrzeba pamięci i może naiwna próba jej ocalenia. Zapisana światłem pamięć o mojej rodzinie sięga roku 1934 roku. Zapraszam...
Wrzesień ze specjalną dedykacją dla Piotrka
Czasem człowiek idąc ścieżką swojego życia, natrafia na mur przeszkód, który na walenie weń głową nie reaguje w przewidziany przez właściciela mózgownicy sposób. Bywa to frustrujące i czasem doprowadza do rozbicia głowy, a czasem do utraty wiary w to, że warto dalej w ten mur łbem walić, zwłaszcza, że za murem nie zawsze znajdziemy to, czego się spodziewamy. Takiż to świat, niedobry świat, czemu innego nie ma świata? Chuj wie. Tego poeta już nie napisał.
Bez zbędnego wodolejstwa powiem tylko, że taki mur potrafi być bardzo deprymujący i nie tylko zachwiać wiarą człowieka w człowieka, ale wręcz ogólnie odebrać mu chęci do jakiejkolwiek aktywności poza połykaniem i wydalaniem. Tym bardziej chciałbym podziękować Piotrkowi, że zmotywował mnie, bym tę skromną kronikę wznowił. Że komuś opisów różnych moich przygód brakuje. Naprawdę z całego serca dziękuję!
I choć pierwszego września Cię z nami nie było, to przecież na widok skał zawsze jakieś zabawne historie z naszych wspólnych wypadów powracają. Ostatecznie przecież we wspinaniu wcale nie najważniejsze jest bezpieczeństwo, czy cyfra... We wspinaniu najważniejsze jest dobre towarzystwo! To jest dobry moment, żeby wyrazy naszej sympatii wysłać również w kierunku Ala, Patrycji, Uli, Oli, Lidzi, Michała i innych, którzy w ostatnich miesiącach razem z nami się śmiali, pili, czy piekli kiełbasy pod pretekstem uprawiania sportu...
Tymczasem mieszkanie wzbogaca się o jakieś drobne, aczkolwiek istotne elementy, takie jak choćby parapet. Ciągle jest surowo, ale za to jaka cisza i spokój. Zupełnie jakby ktoś przeprowadził na mnie eksperyment rodem z dowcipu o rabinie i kozie.
