Album rodzinny
Kronikarskie ciągoty odziedziczyłem najwyraźniej po tacie, z wiekiem doszła potrzeba pamięci i może naiwna próba jej ocalenia. Zapisana światłem pamięć o mojej rodzinie sięga roku 1934 roku. Zapraszam...
Wielkanoc 2013
Biały obrus, odświętna zastawa. Na talerzach pokrojone jajko, kiełbasa, szynka, a do tego buraczki i chrzan. Za chwilę zostaną zalane białym barszczem. Takie śniadanie jem tylko raz w roku. Pycha.
Niby święta, a człowiek zaraz będzie zmuszany do grzechu obżarstwa, bo jak tu nie grzeszyć, gdy stół ugina się od pysznego jadła. Talerz takiej pożywnej, gęstej zupy to paliwo przynajmniej na pół dnia, a zaraz po nim stanie na stole zimna płyta i pyszne ciasta, którym też nie sposób się oprzeć. Nie minie kilka godzin, a będzie obiad, potem deser. Można eksplodować z przejedzenia.
Żeby nie było wątpliwości, wspominam teraz święta Wielkanocne i nie, nie pomyliłem zdjęć. Gdy w grudniu na Boże Narodzenie nie było śniegu, głośno złorzeczyłem na pogodę, że to nie może tak być, żeby święta były bez śniegu! Zapomniałem przy tym sprecyzować, które święta miałem na myśli! A stare przysłowie mówi: uważaj, czego sobie życzysz, bo może się spełnić!
No i wyczarowałem białe święta, tyle że nie te.
Chyba już rano, kiedy parkowałem samochód, było biało, ale to, co się stało później, przeszło wszelkie pojęcie. Cały dzień sypał gęsty, biały puch. Gdyby był 24.12, to powiedziałbym, że to piękny widok, ale na Wielkanoc? Gdy wieczorem wychodziłem od rodziców, samochód był zakopany pod sporą warstwą śniegu! Takiej Wielkanocy wcześniej nie widziałem!
A wieczorem odwiedzili nas Iga z Kubą i zostali aż do Lanego Poniedziałku, dzięki czemu w tym roku wrzucanie dziewczyn do wanny szło wyjątkowo sprawnie. Kuba brał za nogi, ja za ręce i sru. Chociaż może należało skorzystać z nietypowej aury i wrzucać dziewczyny w zaspy śniegu? Nie wiadomo kiedy znowu trafi się taka okazja!