Album rodzinny

W sobotę zerwaliśmy się o świcie i nim Jeremi się obudził, zdążyliśmy zrobić ze trzy drogi na Słonecznej. Niewiele, ale zawsze coś. Potem toaleta, śniadanie, rozgrzewkowa trójeczka Jeremiego i w końcu wiekopomna dla światowego wspinactwa chwila – Jeremi po raz pierwszy w życiu robi na wędkę piąteczkę! Duma nas rozpiera! Gratuluję synu! Oczywiście zaraz pakujemy szpej i robimy z tej okazji ognisko i wielką popijawę, w końcu ze sportem też nie można przesadzać!

Niestety nie udało mi się upolować z łuku żadnej dziewczynki, ale mamy jeszcze wczorajsze kiełbaski i świeżo dokupione piwo. Nasze ognisko znowu przyciąga gości. Pierwsza trójka jest sympatyczna, choć gada tylko o wspinaniu, ale potem przychodzą kolejni, w tym głośno przeklinający i irytujący delikwent. Co to za zwyczaje?! Oddalamy się na chwilę na hamak i po burzliwej naradzie postanawiamy go ogłuszyć i sprzedać ludożercom... Ale gdy wracamy do ogniska, nikogo już nie ma... Uciekli. Patrzymy na piwo i upijamy się gwiazdami. Albo odwrotnie.

W niedzielę musimy wracać wcześniej, ale niezrażony tym Piotrek postanawia do nas dołączyć. Trochę biedak słabuje po chorobie, ale nie przeszkadza mu to w zrobieniu kolejnej drogi! Drink bar (VI+) RP. Gratulujemy, a potem się martwimy, że go zabiliśmy. Piotrek leży bez czucia na karimacie i mówi, że umiera. Ożywiamy go resztką piwa. Wprawdzie poszliśmy wczoraj do wsi uzupełnić zapasy napitku, ale znowu nie doszacowaliśmy zapotrzebowania. Jeremi rekordu nie pobija, ale odważnie wstawia się w szóstkę i dochodzi do drugiego ekspresu. Serce roście...

Mam chyba jakąś zwyżkę formy. Łikend zaczynamy bardzo udanym piątkiem. Najpierw prowadzę drogę, której obicie jakoś dotąd mnie zniechęcało (niestety nie wiem jaką, bo nie mam jej w przewodniku), a potem zabieramy się za coś nowego. W bardzo ładnym stylu robię Samotność solisty (Gencjana) (VI+) OS! Całkiem nieźle idzie mi też trudniejsza wersja III+ Reaktywacji. Może na VI.2 bym tego nie wycenił, ale za VI.1 chyba możemy to uznać.

Tak, tak, Alu wrócił ze Szwajcarii. Podobno jest tam bardzo bezpiecznie... Sejfy, banki i te sprawy... Trochę mu się przez to w głowie poprzewracało i ledwie ściągnął spodnie, a już zaczął mówić coś o bezpieczeństwie... Pech chciał, że Piotrek akurat rozmawiał z żoną przez telefon. Strasznie się zdenerwowała, że to wspinanie jest takie ryzykowne. Nieprawdopodobnym refleksem zabłysnął winowajca, krzycząc przez całą polanę, żeby się nie martwiła, bo może to, co robimy, nie jest całkiem bezpieczne, ale przecież dobrze się zabezpieczamy! Przemilczał, że mamy tylko jedną prezerwatywę na trzech! Ale co tam, raz się żyje! Ściągamy gacie, zakładamy sprzęt i sru...

W słońcu i w deszczu atakujemy Zamkową w Łutowcu. Wspinałem się na niej tylko raz, może unikałem jej podświadomie po tym, jak zaliczyłem tu spektakularny upadek do gleby na nieobitej jeszcze wtedy Zamkowej piątce. Teraz na pewno będzie dobrze... Ale niech lepiej Kasia idzie pierwsza! Ostrożności nigdy za wiele! Kasia tradycyjnie marudzi, więc oesa nie ma, tylko RP, a ja podglądałem, więc z oesa-Alzheimera też nici. Błysk-Alzheimer? Dobra, powiedzmy, że dla uproszczenia poczwórne RP, bo Piotrek i Alu też robią od strzału: Zamkowa piątka (V+) RP.

Potem idzie mi jak po maśle: Q-twa (VI) OS i Linia życia (VI) błysk, na którym oesa zebrał Piotrek. Na Q-twie Kasia ma problem, ale już Linię życia robi pięknie błyskiem. Alu chyba wszystko robi najładniej. Prawdziwa baletnica!

Patrzymy z podziwem na Piotrka, który wstawia się w VI.2. Może jest najmniej doświadczony, ale odwagą bije nas wszystkich na głowę! Niestety nawet we czwórkę nie jesteśmy w stanie tej drogi zmóc. Ale z drugiej strony, to jedyna droga, która mi stawia jakiś opór. Mam naprawdę dobry dzień i wszystkie inne prowadzę bez najmniejszych problemów, wieńcząc wspinanie na Wyżej niż jaskółki (VI) błysk.

Kasia odważnie wstawia się w Wyżej niż jaskółki. Walczy dzielnie, ale w połowie coś ją blokuje. Alu wchodzi bokiem i próbuje ją zachęcić, obiecując, że na szczycie ją wycałuje. Na Kasi ta niemoralna propozycja nie robi żadnego wrażenia.

Do historii przejdzie też na pewno nowa wspinaczkowa komenda wypracowana na tej drodze: „Alu, Alu, ALU!”. Piotrek miał na myśli blok, a Alu się dziwił, dlaczego nie może nadążyć wydawać liny... No cóż, jak się to już rzekło, na skałach najważniejsze jest bezpieczeństwo...

Dalszy ciąg narzekania na pogodę. Tym razem deszcz pada i pada, i pada... W związku z tym pada też przykry rekord – nie robimy ani jednej drogi. Zero! Nul. Były oczywiście jakieś bezdeszczowe okienka, no ale z Dobrawą ich wykorzystanie nie było możliwe... Czas uprzyjemnialiśmy sobie grą w szachy i długimi rozmowami. Dowiedziałem się przy okazji, czego Jeremi uczy się w szkole (patrz wpis o zakończeniu roku szkolnego), bo uraczył nas kilkoma poznanymi tam przyśpiewkami. Cytuję jedną z nich: Pada deszcz, pada deszcz, w dupie siedzi kleszcz! Ajajaj, ajajaj, dostał się do jaj!

W niedzielę rano w końcu pogoda się poprawia. Moglibyśmy się powspinać, ale założenie było takie, aby i Dobrawie jakieś atrakcje zapewnić. W tym celu na dzisiaj zaplanowaliśmy sobie pobyt nad jeziorem. Dobrawa jest przeszczęśliwa i w kółko powtarza „morze, morze, morze”. Nie wyprowadzamy jej z błędu. Niech ma!

Pyjter: Doszedłeś, bo Kasia dobrze "ciągnęła za linkę". Znów kobieta górą!