obywatel WuWu – strona domowa

Album rodzinny

Kronikarskie ciągoty odziedziczyłem najwyraźniej po tacie, z wiekiem doszła potrzeba pamięci i może naiwna próba jej ocalenia. Zapisana światłem pamięć o mojej rodzinie sięga roku 1934 roku. Zapraszam...

Kasia na drinku

Jakoś ta wiosna w tym roku nie mogła się rozpędzić, a w porównaniu z poprzednim rokiem stworzyła nam o wiele mniej okazji do wspinania, ale ten łikend ma być już piękny, a co za tym idzie, obawiamy się tego, czego na skałach nie lubimy najbardziej, czyli tłumu. W końcu na coś trzeba narzekać, na coś zwalać winę, kiedy nam nie wychodzi. Jak nie marznące palce, to ludzie... Jak się jednak okazało, tym razem asekurować się nie musimy. Kasia czysto prowadzi Drink Bar i tym samym zalicza swoją pierwszą VI+ RP. Gratuluję! Drink Bar (VI+) RP.

Następnego dnia uciekamy do Łutowca, gdzie spotykamy Basię i Kubę. Tam Kasia sięga po swojego pierwszego szóstkowego OS-a. Niestety mamy wątpliwości co do wyceny (jest podejrzanie łatwa) i Kuba z Basią nas w tych obawach utwierdzają. No ale i tak brawa za odwagę, że się Kasia w nią wstawiła. Szóstkowy OS kiedyś przyjdzie, a tymczasem niech będzie Sposób na ciążę (V+) OS.

Mirów i Skarżyce

Dzień roboczy. Korzystamy z tego, że skały nie są oblepione wspinaczami. W każdym razie są oblepione wyraźnie mniej. Jedziemy do Mirowa i na początek robimy sobie trzy sąsiadujące ze sobą piątki na Trzech Siostrach. Po tej krótkiej rozgrzewce zastanawiam się, czy porwać się w końcu na szóstkę obok. Specjalnie dotąd się za nią nie zabierałem, licząc, że w końcu wywalczę sobie jakiegoś szóstkowego OS-a. Długo nie mogę się zdecydować, bo mam wrażenie, że nie jestem w formie. Co tam, raz kozie śmierć. Idę. Idę. Idę. I o dziwo dochodzę! Sztywny Pal Azji (VI) OS. Potem robi to jeszcze Kasia (błysk). Następnie bezskutecznie startujemy do VI.2 obok, by ostatecznie skompromitować się na zwykłej piątce. Na dużym zmęczeniu wbijam się między innymi na VI-, które robiłem w zeszłym roku OS-em. Chyba zwariowałem. Nie wiem, jak ja to wtedy zrobiłem. Teraz to jakaś droga przez mękę. Może jestem już zmęczony, ale teraz wydaje mi się znacznie trudniejsze niż ten Sztywny Pal Azji Aaaa... Może to też wcale nie szóstka?

W sobotę jedziemy do Skarżyc na słynny Okiennik. Jest już po 11, a my nadal jesteśmy sami. Zupełnie sami. Zaczynamy zastanawiać się, czy nie wprowadzono tu jakiegoś zakazu wspinania? Już nawet Kasia ma dzwonić do koleżanki, gdy w końcu pojawiają się pierwsi wspinacze. Jest prawie południe! Ciekawe, czy zawsze jest tu tak spokojnie, czy mamy po prostu szczęście.

No ale pod względem wspinaczkowym nie mamy się czym pochwalić. Ani nawet pół RP. Jeszcze gorzej jest w niedzielę, ale to oczywiście już wina pogody, nie nasza. Kasia demontuje stanowisko w deszczu i przy głośnym akompaniamencie piorunów. Możemy się pochwalić tylko tym, że żyjemy:).