Album rodzinny

Całe szczęście moja partnerka cieszy się doskonałym zdrowiem, bo inaczej przyszłoby mi chyba pisać już tylko o kontuzjach. Kasi idzie coraz lepiej, a ja nie pamiętam, kiedy ostatnio poprowadziłem czysto jakąś nową drogę. Mój wzrok pada na Przez Zegar na Zegarowej oczywiście. Ostatnio prowadziłem ją na dużym zmęczeniu i przed trzecią wpinką brakło mi pary, ale droga trudna nie jest, więc RP praktycznie na wyciągnięcie ręki. No to ruszam i... dup. Spocona ręka ześlizgnęła się z klamy.

Kasia znowu się ze mnie śmieje! Dopiero co powiedziałem, że magnezja na naszym poziomie nie jest kompletnie potrzebna, bo przecież VI.2 nie prowadzimy, a na łatwych drogach chwyty są z reguły jak po zbóju, w dodatku często już upaprane magnezją. No dobrze, może tym razem by pomogła, ale kupować magnezję dla jednego przejścia na cały rok? Bez sensu! Dam radę bez! Z powodu jednego incydentu nie musimy się od razu stawać jakimiś magnezjowymi onanistami, co to używają jej nawet na trójkach, sypiąc nią przy okazji na wszystkich wokół. Przed drugą próbą ambitnie wypiąłem pierwszy ekspres i zacząłem zupełnie od początku, ale po kolejnym locie, utracie czucia w prawym palcu serdecznym i kontroli nad zaciskaniem lewej ręki, postanowiłem aż tak zasadniczy nie być. W końcu za trzecią próbą się udało, no ale lina była już w pierwszym ekspresie, więc RP nie ma. Jest za to kontuzja. Mam nadzieję, że jutro będę mógł się wspinać!

W piątek szybko wsiadamy do samochodu i jeszcze przed 15 jesteśmy w Rzędkowicach. Gdyby nie korki, bylibyśmy szybciej. Dobre i to, choć nie da się przeoczyć, że dni się wyraźnie skracają. Wspinamy się do zmierzchu, który niestety następuje szybciej, niż byśmy chcieli. O 19 zachodzi słońce, a że jest trochę pochmurno, to 20:00 jest już całkiem ciemno, a my nie mamy czołówek. Jednak bilans popołudnia nie jest zły, zwłaszcza biorąc pod uwagę moje kontuzje i to, że staram się oszczędzać. Pięć poprowadzonych dróg, trzy na Zegarowej (V, VI, IV+) i dwie na pośredniej: (V, V+). A na deser Ufoki.

W sobotę na Zegarowej spoglądam nerwowo w kierunku jednej szóstki, ale Kasia rozsądnie wybija mi to z głowy. Lepiej poczekać, niż zrobić sobie krzywdę i potem mieć długą przerwę od wspinania. W ramach kompromisu pozwala mi jednak podjąć kolejną próbę poprowadzenia Krwawego palca. Idziemy na Faszystowski. Nie wiem, która to już próba. Droga jest łatwa, więc musi się udać! Pierwsza wpinka, druga wpinka, trzecia... Nawet nie jestem zmęczony! Ostatnia. Czego ja się tu ostatnio chwytałem? Za duży wybór i potem nie mogę się zdecydować i tracę głupio siły. Jedna noga, druga noga, cholera zaraz się zbułuję. Teraz albo nigdy. Chwyt nie wyjeżdża! Jestem na górze! Krwawy Palec (VI) RP. Ależ się cieszę, a tu nawet nie ma fotoreporterów. Kasiu! Rób zdjęcia. Ustaw aparat, a ja w tym czasie sobie poćwiczę Mckenziego na mój biedny kręgosłup...

Chwila przerwy i teraz kolej Kasi, żeby poprowadzić No Pasaran. Jestem pewien, że się jej uda. Mogłaby już ostatnio, ale na pewno nie chciała mi robić przykrości! Teraz, gdy poprowadziłem Krwawy palec, Kasia na pewno zrobi to od strzału. Prawda? Prawda! Bez większych problemów pięknie zalicza swoją piątą szóstkę! No Pasaran (VI) RP. Pełen sukces!

Jutro Kasia jedzie do słonecznej Italii. Pewnie będzie się tam wspinać, tylko nie chce mi się przyznać. No bo w jakim niby innym celu można jechać do Włoch? Żeby mi nie było przykro, pozwala się porwać na jurę w piątek po południu, a żebym uwierzył, że się nie wspinała, tylko podrywała Włochów (liczba mnoga!), to wysłała mi takie oto zdjęcie! Ufff… Kamień z serca.