Album rodzinny

Wtorek, godzina 18:00. Pełny bak. Stan licznika 111529 km. Kierunek: Rumunia. Plan na dzisiaj: dojechać w okolice granicy ze Słowacją i tam zatrzymać się na nocleg. Plan zrealizowaliśmy w 100%. A można powiedzieć, że nawet w 110%, bo zaliczyliśmy dwa nieplanowane postoje spowodowane chorobą lokomocyjną Jeremiego. Mówiąc szczerze, wizja sprzątania samochodu co 100 km nie napawała mnie optymizmem, ale nie traciłem ducha i konsekwentnie obracałem wszystko w żart. Najtańszy nocleg znalazłem w Brzegach, czyste pokoje, wygodne łóżka, ładny widok z okna i mili gospodarze, czego więcej trzeba? Polecam: Brzegi, Wierchowa 8. Za czteroosobowy pokój zapłaciłem 80 zł.

Rano dziękujemy za gościnę i jedziemy w dalszą drogę. Pogoda jest idealna, widoki piękne, jazda płynna. Na Słowacji zatrzymujemy się w Tatrzańskiej Jaworzynie (Tatranská Javorina), żeby kupić winietę. Poczta jest akurat zamknięta, ale pracująca tu pani okazuje się bardzo uczynna. W zasadzie mogłaby przecież nie zrobić nic. Tymczasem, gdy tylko zobaczyła, że kręcimy się koło poczty, podeszła do nas i zapytała, czy nam czegoś nie trzeba. Słowacki jest tak podobny do polskiego, że dogaduję się z nią bez najmniejszego problemu i już po chwili jedziemy w dalszą drogę.

Przed wyjazdem na różnych forach naczytałem się, że słowaccy policjanci są bardzo upierdliwi dla polskich kierowców i pod byle pretekstem wlepiają mandaty. Przed granicą to samo powtarzała nam nasza gospodyni, więc może coś w tym jest, ale mnie nic złego ze strony Słowaków nie spotkało. Policja ani razu nas nie zatrzymała, a kiedy raz pobłądziliśmy, trafiłem tylko na życzliwość i uśmiech. Może mieliśmy szczęście, a może legendy o słowackiej policji są jednak przesadzone.

Na granicy węgierskiej kupuję kolejną winietę (7 euro/4 dni). Na Węgrzech obowiązują tak zwane e-winiety, a więc niczego nie musimy naklejać na szybę. Pani wprowadza numer rejestracyjny do systemu komputerowego i sprawa załatwiona.

Niedaleko od rumuńskiej granicy mój wehikuł zaczyna wydawać dziwne dźwięki. Natężenie hałasu rośnie z każdym kilometrem i osiąga punkt kulminacyjny w Nyíregyháza. Stoimy na skrzyżowaniu, upał, otwarte okna, światło zmienia się na zielone. Ruszamy i słyszymy potworny huk, jeszcze gorszy od tego, który sami wydajemy. Śmieje się, że chyba nie tylko my mamy problemy techniczne, nasz sąsiad hałasuje jeszcze gorzej! Ale już po chwili uśmiech mi z twarzy znika. To jednak nie sąsiad, tylko my! Gdy ruszałem, rura wydechowa całkiem się urwała, ale dźwięk odbijał się od samochodu, który jechał obok, więc przez chwilę wydawało się nam, że to nie my. Teraz jednak nie ma wątpliwości, pozbawiony tłumika silnik ryczy dumnie jak dzikie zwierze, które właśnie wyrwało się z jarzma. Nas to jednak trochę krępuje, nie wspominając już o tym, że takie natężenie hałasu przeszkadza nie tylko w konwersacji. Kontynuowanie podróży w takich warunkach nie wchodzi w grę. Samochód ląduje u mechanika, który spawa układ wydechowy, a my w przyjemnym, 110-letnim hotelu Corona. Gdyby ktoś planował tutaj postój, to z czystym sumieniem mogę hotel polecić. Pokoje są czyste, przestronne i klimatyzowane. Niestety tanio nie jest, cena za dwójkę to 13900 FT (ok. 200 zł), ale tym razem nocleg funduje nam ubezpieczyciel. Widok z okien rano będzie piękny! Jó éjszakát!

Przygoda węgierska sprawiła, że środowy plan nie został wykonany. Noclegu miałem szukać dopiero w Satu Mare. Stało się inaczej, ale w końcu mamy urlop, więc nie będę się przejmować jakimś planem, a dzięki awarii mieliśmy spacer po Nyíregyháza gratis. Rumunia przecież nie ucieknie! Robię kilka zdjęć na rynku (tak mi się w każdym razie wydaje), wsiadamy do samochodu i ruszamy.

Dojeżdżamy do granicy, żegnamy Węgry i witamy Rumunię. Celnicy nie interesują się specjalnie naszymi paszportami i każą jechać dalej. Cel naszej podróży jest wprawdzie w UE, ale nie jest jeszcze w strefie Schengen (to co innego), w związku z tym teoretycznie na granicy obowiązują nas paszporty, ale widać praktycznie nie ma to już wielkiego znaczenia. Na pierwszej lepszej stacji kupujemy winietę na miesiąc za 30 lei (30 zł).

Od granicy do Satu Mare prowadzi główna droga, więc właściwie nie da się pobłądzić. Bez większych problemów trafiam do centrum i parkuję w jakiejś bocznej ulicy. Czas na rekonesans. Dochodzimy na tak zwany Szatmarski Manhattan, gdzie wybrawszy gotówkę z bankomatu, pierwsze leje wydaję na lody. Kierujemy się w stronę Placu Wolności (Piaţa Libertăţii), a po drodze wstępujemy do sklepu, żeby kupić jakieś napoje chłodzące. Na Placu Wolności jest przyjemny park, gdzie spędzamy chwilę na ławeczce przy fontannie. Spacerujemy, oglądamy kościół, a następnie wchodzimy na Wieżę Strażacką, skąd roztacza się widok na całe miasto.

W zasadzie w planie miałem trochę bardziej szczegółowe zwiedzanie, ale było gorąco i w drodze negocjacji z moją poddenerwowaną drugą połową udało mi się uzyskać tylko tyle. Reszta musi zaczekać do kolejnych odwiedzin. Więcej o Satu Mare w naszym kolejnym libertasowym przewodniku:

Satu Mare / Sathmar (Rumunia) - przewodnik

Pierwsza noc w Rumunii minęła bardzo przyjemnie. Łóżka były wygodne, wypite na werandzie piwo bardzo smaczne, a dzieci zasnęły bardzo szybko. Dla porządku dodam, że spaliśmy w bardzo przyjemnym, drewnianym pensjonacie Miuta, a noc w czteroosobowym pokoju kosztowała 80 lei, czyli 80 zł.

Wszystkich, którzy chcieliby się dowiedzieć czegoś więcej o Wesołym Cmentarzu w Sapancie, odsyłam do internetowego przewodnika:

Săpânţa - Wesoły cmentarz (Rumunia) - przewodnik

Więcej zdjęć i informacji o Bârsanie znajdziecie oczywiście w naszym przewoniku:

Bârsana, Marmarosz / Maramureş (Rumunia) - przewodnik

Jedziemy dalej na wschód, pokonujemy położoną na wysokości 1416 m n.p.m. przełęcz Przysłop (rum. Pasul Prislop) i wjeżdżamy tym samym na Bukowinę. Tutaj w planie mam zwiedzanie bukowińskich klasztorów obronnych ze słynnymi na cały świat malowanymi cerkwiami, ale to jutro, dzisiaj muszę jeszcze znaleźć nocleg. Pytam po drodze w kilku miejscach, ale warunki nas nie satysfakcjonują. Rozważam już rozbicie namiotu na kempingu, na który mam namiary, ale niestety nie udaje mi się go zlokalizować. W końcu praktycznie po ciemku ląduję w jakimś niezidentyfikowanym pensjonacie. Pokój jest niewielki (śpimy z Jeremim na dużym łóżku, a Maja na wersalce) i nie tak przyjemny, jak ten w Sapancie, ale cena umiarkowana, a pora zniechęca nas do dalszych poszukiwań. Noapte bună.