Album rodzinny

Kierunek: Sandomierz! Co mamy po drodze? Toruń? To co, że byliśmy! Toruń pięknym miastem jest i basta! Skoro jest okazja, by kupić świeżutkie toruńskie pierniki i przywitać się z mości Kopernikiem, to czemu nie skorzystać? Wstąpimy choćby na kilka godzin!

Szczęśliwie dotarliśmy na wesele Pauliny i Damiana. Impreza była przednia (jeszcze raz wszystkiego dobrego Młodej Parze!), a – jak wiadomo – na kaca najlepsze jest... Zwiedzanie! Tak się składa, że niedaleko jest piękne i bardzo stare miasto – Sandomierz – miasto królewskie, które już na początku XII wieku Gal Anonim w swojej kronice wymienia jednym tchem obok Krakowa i Wrocławia, jako jedną ze stolic Bolesława Krzywoustego. Kto wie, może jakąś pierwszą warownię zbudował tutaj Chrobry albo nawet jego ojciec Mieszko?

Historia Sandomierza liczy sobie ponad tysiąc lat, bo w okolicy kościoła św. Jakuba jakaś osada istniała już około X wieku. W tym czasie dużo się działo, ale pomimo zawirowań historii całkiem sporo cennych zabytków przetrwało do dziś. Wchodzimy przez Bramę Opatowską, którą wzniesiono jeszcze na polecenie króla Kazimierza Wielkiego. Następnie idziemy na rynek, gdzie stoi jeden z najpiękniejszych ratuszy w Polsce, również pamiętający czasy ostatniego Piasta.

Następnego dnia kontynuowaliśmy zwiedzanie Sandomierza w szerszym gronie. Zaczęliśmy od spaceru przez Wąwóz Świętojakubski do najstarszego zachowanego kościoła w Sandomierzu. Późnoromański orientowany kościół św. Jakuba jest najcenniejszym zabytkiem miasta, a jednocześnie jednym z pierwszych w Polsce kościołów wzniesionych z cegły. Jego budowę rozpoczęto prawdopodobnie równocześnie z budynkami klasztornymi w roku 1236.

Zanim ruszymy w dalszą drogę do Lutczy, odwiedzamy jeszcze Anię we Wrzawach, która gości nas pysznymi sokami z różnych dziwnych rzeczy. Korzystając z okazji, podjeżdżam pod obelisk upamiętniający Bitwę pod Wrzawami stoczoną 12 czerwca 1809 r. pomiędzy wojskami Księstwa Warszawskiego dowodzonymi przez księcia Józefa Poniatowskiego a wojskami austriackimi.