Album rodzinny

Od jakiegoś czasu święto Trzech Króli jest dniem wolnym, a że rok temu pogoda była zupełnie niezimowa, postanowiliśmy otworzyć tego dnia sezon wspinaczkowy. Wyszło znakomicie, więc mieliśmy nadzieję, że i tym razem pogoda nam dopisze. W zeszłym roku było 8°C. Teraz prognozy zapowiadały -6°C, a odczuwalną temperaturę w okolicach -11°C, w dodatku leży całkiem sporo śniegu. Z drugiej jednak strony słońce pięknie świeci, tak? No to oczywiście, że pogoda JEST sprzyjająca! Niektórzy może by się z taką interpretacją nie zgodzili, ale na szczęście ani Kasi, ani Piotrka nie muszę do swoich racji przekonywać. Jedziemy!

Zaczynamy tak jak rok temu od Zegarowej, prowadzę sobie łatwe V+, które często robiliśmy na rozgrzewkę, więc w normalnych warunkach robimy tę drogę z zamkniętymi oczami, a tu pojawia się problem. Śnieg zasypał stopnie, a mróz dodatkowo pokrył je dla żartu cienką warstwą lodu! Pomimo że każdy krok stawiam bardzo ostrożnie, to i tak nieraz tańczę, jak na lodowisku. Całe szczęście chwyty są ogromne, więc lotu żadnego nie zaliczam, ale bilans nie jest optymistyczny: ledwie wywalczone, brzydkie, nerwowe przejście i brak czucia w rękach.

Przez chwilę zaczynam mieć lekkie wątpliwości, czy jednak tym razem nie przesadziliśmy, ale zaraz przychodzi otrzeźwienie. Na co ja narzekam? Trochę śniegu i lód? Też mi coś. Jak to się niby ma choćby do północnej ściany Eigeru? Lawina mi nie grozi, mam słońce, jestem najedzony, suchy, mam piwo i stałą asekurację. Ooo i nawet wraca czucie w palcach! Czego chcieć więcej?

Zresztą, jak się okazało, Zegarowa była jednak najbardziej zaśnieżona, a kolejne skały, witały nas już suchymi chwytami i przyjemnymi, trzymającymi stopniami. Gdzieniegdzie leżały jakieś kupki śniegu, ale krzywdy nam nie robiły. Przeszliśmy mniej więcej szlak sprzed roku i doszliśmy do... wniosku, że zima to idealny czas na wspinanie! Człowiek się nie poci (komfort i oszczędność na magnezji), nie ma tłumów, namiotów, samochodów i dziecięcych półkolonii o poziomie głośności 90 dB. Same plusy.

Termometr najwyraźniej kłamie, no bo przecież nie może być mrozu! Jest tak ciepło, że aż grzechem byłoby się wspinać w takim ciężkim stroju. Ja jestem ze wsi i się nie znam, ale z analizy zachowania wspinaczy w sezonie wyszło mi, że prawie zawsze wspinają się bez koszulek i w czapce (tak, w lecie też widywałem wspinaczy w czapkach!). No to co, ja jakiś gorszy jestem? Też tak potrafię!

Na deser poszliśmy na Słoneczną, gdzie zrobiliśmy sobie tradycyjne zdjęcie. Piotrkowi też zrobiło się ciepło i tylko Kasia nie wiedzieć czemu, nie chciała się do zdjęcia rozebrać! Żartowała, że jej zimno. Proponowałem nacieranie śniegiem, ale nie chciała. W sumie mieliśmy z Piotrkiem przewagę liczebną, mogliśmy nie pytać, tylko wrzucać do zaspy. Następnym razem się zorganizujemy! Sezon wspinaczkowy 2015 uważa się za otwarty!

W styczniu byliśmy jeszcze raz, ale po śniegu nie było już śladu. Ani to zima, ani wiosna, zimno, szaro, błotniście. Poważnym wspinaniem trudno to nazwać. Robimy proste drogi, ot tak, żeby całkiem nie zapomnieć, jak się wiąże ósemki, ale przede wszystkim uciec z domu i zaspokoić tęsknotę za świeżym powietrzem czy dotykiem skał. Nie wiadomo kiedy znowu pogoda pozwoli choćby na tyle.

W marcu nadal było chłodno, ale zdarzały się chwile słoneczne, na które staraliśmy się polować, nawet jeśli tego słońca miało starczyć tylko na pół dnia. Chwalić się nie ma czym, żadnych nowych ciekawych przejść nie mamy. Męczymy się między innymi z dwiema piątkami na Faszystowskim, których na razie nie mamy odwagi prowadzić.

Wiosna w tym roku przyszła do nas 20 marca o godzinie 23:50. Tak się szczęśliwie złożyło, że udało nam się pojechać na pół piątku i pół soboty, dzięki czemu mogliśmy pożegnać zimę ostatniego jej dnia i zaraz rano przywitać wiosnę. W sobotę wspinaliśmy się głównie na Lechforze. Niestety byłem wtedy chory i słaby, a w dodatku męczyłem się w nowych butach, więc przepraszam wszystkich, którzy musieli na to patrzeć. W sobotę uciekliśmy na faszystowski, gdzie namawiałem Kasię na poprowadzenie Krwawego palca. Ale Kasia uparła się, że nie potrafi i skutecznie mi tego dowodziła. Wiem, że potrafi, widzę przecież, że wspina się lepiej ode mnie, ale jak się kobita na coś uprze, to nie ma rady...

Choroba nie odpuszcza, więc znowu tylko na pół dnia. Postanawiamy jednak dla odmiany zrobić coś na Podzamczu. Słoneczko świeci i jest całkiem przyjemnie, jednak zaskakująco zimno. Zaczynamy od małego rekonesansu. Dróg do zrobienia jest całkiem sporo, ale większość w cieniu. Ostatecznie zatrzymujemy się przy lśniącym w słońcu Niedźwiedziu. Ręce marzną nam bardziej niż w zimie! Mimo to udaje nam się zrobić w końcu jakieś nowe drogi. Najpierw Kasia wstawia się w Oszołomionego oszołoma, ale mimo mojego dopingu rezygnuje. Musimy popracować nad Kasi głową, bo wspina się lepiej ode mnie, a strach czasem odejmuje jakieś trzy stopnie z jej umiejętności. Mnie się udaje, ale wcześniej podpowiadałem Kasi z dołu, więc OS-a nie ma – Oszołomiony oszołom (V) flash. Na wędkę Kasia robi ją oczywiście bez większego wysiłku, co potwierdza moją diagnozę, że problem jest w głowie, a nie w technice. Następny jest Piękny pięknoduch (V+) OS i zaczynamy się zastanawiać nad VI+ obok, ale przychodzą jacyś ludzie, więc uznajemy, że może uciekniemy na skałę zaraz obok. Po co się tak tłoczyć.

Obok jest bardzo ciekawie prezentująca się Lalka, a na niej jedna piątkowa droga. Tym razem nie muszę Kasi długo namawiać. Wstawia się w nią i zalicza całkiem sytego OS-a. Zaraz za nią przechodzę drogę „błyskiem” i tak sobie myślę, że czasem naprawdę trudno jest mi zrozumieć niektóre wyceny. Wg mnie to raczej laleczka powinna mieć wycenę V+, a poprzednie dwie drogi góra V – w moim odczuciu były nie tylko łatwiejsze, ale też przyjemniejsze. Naprawdę wolałbym na tej Laleczce nie latać! Brawa dla Kasi – Lalka (V) OS.