Album rodzinny

Jest już ciepło, najwyższy czas, żeby częściej dołączał się do nas Jeremi. W listopadzie wkroczył w wiek męski, więc wypada, żeby nauczył się rozpalać ogniska, polować z łukiem i obchodzić z nożem. Oczywiście trochę wspinania też przy okazji nie zaszkodzi. Prognozy były fatalne, ale jak zwykle się nie poddaliśmy, odtańczyliśmy kilka indiańskich tańców i rozbiliśmy namiot. Przez pół dnia padało i zdążyliśmy zrobić tylko jedną drogę, ale za to rozegraliśmy kilka partii szachów, że nie wspomnę o grach planszowych i karcianych. A wieczorem jak na życzenie przestało padać, dzięki czemu mogliśmy się nawet ogrzać przy ognisku. Dziczyzny nie było, ale kilka kiełbasek upiekliśmy.

W sobotę nadal było chłodno, ale gdy tylko zza chmur wychodziło słoneczko, rozgrzewało nas z nawiązką. A nasze szamańskie tańce chyba zadziałały, bo wbrew prognozom deszczu nie było wcale. Niestety tłumy były takie, że trudno nam było znaleźć dla Jeremiego jakąś prostą nieokupowaną drogę. Ostatecznie zrobił dwie, ale zrobił je bardzo ładnie i po raz pierwszy do końca, bez żadnej pomocy. Może to dzięki profesjonalnym butom po Basi. Dziękujemy bardzo.

Tłok, a zwłaszcza nieużywane pozwieszane wędki działały nam tak na nerwy, że ostatecznie ze wspinania zrezygnowaliśmy, na szczęście łucznictwo też jest całkiem wciągające.

Już od dłuższego czasu chcieliśmy się tutaj wybrać, a jakoś nie wychodziło, ale w związku z akcją poszukiwania nowych miejsc, w końcu i tu musieliśmy dotrzeć. I dotarliśmy! Trochę zajęło nam zorientowanie się w terenie i odszukanie odpowiednich ścieżek, ale w końcu trafiliśmy. Wspinaczy nie brakuje, ale przecież jest łikend. Zresztą na pewno coś wolnego sobie znajdziemy. Zaczynamy od Nikodemówki (V) na Młynarzu, która jednak sprawia nam pewne problemy. Ani Kasi, ani mnie nie udaje się jej OS-em pokonać.

Od ludzi uciekamy na Skrzata, gdzie najpierw robimy coś na własnej, a potem Kasia próbuje zrobić sobie szóstkowego OS-a. No ale chyba dzisiaj nie jesteśmy w formie. Leonówka pozostaje niezdobyta. Co gorsza, problemy mamy nawet potem, na Długiej Grani, gdzie bierzemy się za Czarę. Albo źle się za nią zabieramy, albo ma dziwnie trudny początek. Walka trwa aż do zachodu słońca.

Przyjeżdżamy wcześnie rano i na rozgrzewkę robimy sobie skromną piąteczkę, a potem walczymy na Aurorze. Kto wie, może nawet udałoby mi się czysto ją poprowadzić, ale się zgubiłem! Sierota ze mnie. Coś mi się popieprzyło i wpakowałem się w Drogę Wolfa. Zanim się zorientowałem, że coś jest nie tak, byłem już tak zmęczony, że musiałem odpocząć. Potem idziemy pod Minogi i proponuję Jeremiemu, żeby sobie spróbował. Muszę przyznać, że całkiem nieźle mu idzie, znacznie lepiej, niż myślałem! Całkiem na górę nie wychodzi, ale i tak jestem z niego dumny!

Robimy sobie też Disco Polo, a Kasia ambitnie proponuje, byśmy powalczyli z Improwizacjami jazzowymi. Nieźle sobie radzi, więc pewnie będzie to jej pierwsze tak wysoko wycenione RP. No ale to jeszcze nie dzisiaj.

W ramach rozgrzewki zaczynam na Szafie od Rumu z Colą, a potem startuję po VI+ RP. Najtrudniejszy moment (dla mnie) udaje mi się pokonać, ale jestem chyba już zmęczony, bo potem tracę równowagę w miejscu, gdzie w zasadzie można odpoczywać! Aaaaaaaaa. Za to Kasia prowadzi drogę czysto! Fakt, pół godziny trzeba było ją terroryzować, ale potem poszła jak burza. Można powiedzieć, że jest to jej pierwszy OS-Alzheimer, no bo ostatnio robiła to na wędkę rok temu i pewnie już nic nie pamięta. No ale oficjalnie takiego stylu jeszcze nie ma, więc niech będzie Tequila i śledzik (VI+) RP.

Następnego dnia walczymy na Faszystowskim. Piątki cały czas robimy na wędkę. Poprowadzenie prawej, czyli teoretycznie trudniejszej (V+) już mi przez myśl przechodzi, ale na tej V po lewej to chyba oberwały jakieś dwie wielkie klamy przed pierwszą wpinką. Myślę, że powinno się ją wycenić na VI, albo przecenić w dół większość dróg, które robiłem! Potem po raz kolejny porywam się na No Job. Prowadzę i idzie mi lepiej niż ostatnio, no ale do RP jeszcze bardzo daleko.

Rozpoznania ciąg dalszy. Na Podzamczu już raz byliśmy, ale w innym rejonie. Dzisiaj Góra Birów. Na rozgrzewkę Szara płyta i trzy łatwe czwórki, a potem postanawiam powalczyć o Dziurki Kukuczki. No i prawdę mówiąc, niewiele brakowało, a by mi się udało. Może trochę więcej wytrzymałości albo odwagi i byłoby VI.1 OS-em, bo droga wcale nie była bardzo trudna. Na otarcie łez robię OS-em VI. I wszystko pięknie, tylko czemu ona nie ma nazwy? Bez sensu, skoro ją zrobiłem, to nazwę mieć musi. Kasiu, poszukaj, a jeśli autor drogi jej nie ochrzcił, to ja to zrobię! Droga bez fajnej nazwy to nie droga! Od dzisiaj to będzie Złoty wytrysk po bażancie (VI) OS – oczywiście na cześć pewnego słowackiego trunku! Kasia bardzo sprawnie czci ten słowacki nektar błyskiem.

Solista: Docenione do VI.1 :)